Simula pa lamang ako’y
bata, wala na akong pagkakataon na makasama sa araw-araw ang aking ama. Pitong
anyos pa lamang ako’y nagsimula na siyang mag abroad habang ang aking ina at
kapatid na lalaki naman ng aking kasama sa bahay.
Sa aking pagkabata,
hindi ko man lamang naramdaman ang magkaroon ng isang ama na makakasama ko sa
aking buhay. Iniisip ko na lamang na ito’y kanyang ginagawa lamang upang kami’y,
ang kanyang pamilya’y magkaroon ng magandang kinabukasan. Kaya ngayon na ako’y
malaki na at siya’y kasama na namin ng aking pamlya, hindi ko na ipinagtataka
kung bakit hindi ako gaanong malapit o close sa kanya.
Sa aking pangungulila
noong ako’y bata, napalitan naman ito ng saya at kakumpletuhan, dahil naging
maayos ang aming buhay, nabibili ang pangangailangan, nasusunod ang mga luho, at
hindi naghihirap.
Ngayon na kasama ko
na ang aking ama na siyang nangako na
hindi na muli pang babalik sa lugar kung saan pakiramdam niya’y siya’y mag-isa,
ang puso ko’y sobrang nagagalak at halos tumalon sa tuwa dahil siya’y
makakasama ko na at matutupad na ang pangarap ko na dati’y tila imposible, ang makumpleto
ng pamilya.
No comments:
Post a Comment