Sabado at Linggo (Nobyembre 21-22, 2015)

"WALANG TULUGAN! >_<

Hindi ko alam kung ano ang uunahin. Pagkagising ko pa lamang ng Sabado ng umaga ay tila mamamatay na ako sa dami ng aking iniisip. Napakarami kong dapat gawin. Halos lahat na yata ng subject ay may takdang aralin.

“Huwag na lang kaya ako mag aral?” Isang talatang dumapo sa aking isipan habang ako’y nagmumuni muni. Nababaliw na ata ako at kung ano-ano ang pumapasok sa isip ko. Minsan iniisip ko na lamang na sana’y isang araw gigising na lamang ako ng masaya, walang iniisip, at walang babagabag sa aking isipan na mayroon akong kailangan tapusin na gawain.

Ang mga ito’y tila pangarap nalang yata. Pero ako’y masaya at mapagpasalamat parin sa Panginoon at mayroon akong pinagkakaabalahan at nabubuhay parin kahit na stressed.

Naubos lamang ang aking buong Sabado sa kakagawa ng mga takdang-aralin dahil sumabay pa ang internet connection namin na tila pagong sa bagal na siyang naging dahilan upang matagalan ako sa paggawa ng mga takdang aralin. Internet na lamang ang aking paraan para mabilis na matapos ang mga ito dahil kung iisa-isahin ko pa ang mga libro ko bilang sanggunian marahil ay hindi ko ito matapos o hindi na ako matulog; tila nga naman nangaasar pa ang tadhana, kung kailan ko pa kailangan, siya namang hindi magamit ng maayos. Haaayyy. Halos maiyak na lamang ako dahil sa pangyayaring ito. Hindi lang naman kasi ang gawaing pampaaralan ang dapat ko’ng tugunan, maging ang aking pansariling buhay, kailangan ko’ng maglaba, maglinis ng bahay at kung ano-ano pa. Hindi ko na nga malaman kung ano ang uunahin ko sa kanila.

Linggo, nais ko sanang gumising ng maaga upang mag simba kaso, bigla namang dumapo ang katamaran sa aking nahihimlay na katawan sa kama. Pagod ako dahil napuyat ako kinagabihan. Sinimulan ko na lamang ang iba ko pang takdang-aralin upang matapos na ang mga ito at kinabukasan, Lunes ay handa na ako para sa pasukan.

Pinaghiwalay ng abroad

Simula pa lamang ako’y bata, wala na akong pagkakataon na makasama sa araw-araw ang aking ama. Pitong anyos pa lamang ako’y nagsimula na siyang mag abroad habang ang aking ina at kapatid na lalaki naman ng aking kasama sa bahay.

Sa aking pagkabata, hindi ko man lamang naramdaman ang magkaroon ng isang ama na makakasama ko sa aking buhay. Iniisip ko na lamang na ito’y kanyang ginagawa lamang upang kami’y, ang kanyang pamilya’y magkaroon ng magandang kinabukasan. Kaya ngayon na ako’y malaki na at siya’y kasama na namin ng aking pamlya, hindi ko na ipinagtataka kung bakit hindi ako gaanong malapit o close sa kanya.

Sa aking pangungulila noong ako’y bata, napalitan naman ito ng saya at kakumpletuhan, dahil naging maayos ang aming buhay, nabibili ang pangangailangan, nasusunod ang mga luho, at hindi naghihirap.

Ngayon na kasama ko na ang aking ama  na siyang nangako na hindi na muli pang babalik sa lugar kung saan pakiramdam niya’y siya’y mag-isa, ang puso ko’y sobrang nagagalak at halos tumalon sa tuwa dahil siya’y makakasama ko na at matutupad na ang pangarap ko na dati’y tila imposible, ang makumpleto ng pamilya.

Pananampalataya

Sa pagtungtong ko sa ganitong edad, 15. Hindi man lang ako naging aktibo sa simbahan. Oo nagsisimba ako, pero dahil lamang ay pagkatapos ay gagala kami o pupunta kung saan man.

Lumaki akong hindi palasimba dahil kahit ang aking pamilya ay hindi rin naman aktibo sa simbahan. Nagsisimba lamang ako kapag ako’y sinasama ng aking mga tiya na siya naming aktibo sa simbahan at halos wala yatang linggong lumilipas na hindi siya nakakadalaw roon.

Patungkol sa kanyang mga pangako, siyempre ako’y umaasa. Ngunit ito’y hindi basta basta. Una ay kailangan mo ring sundin ang mga utos niya sapagkat hindi mo masasabing nasa panginoon ka kung hindi mo naman nagagawang sundin ang mga bagay na iniutos niya.

Ang kanyang mga pangako ay totoo at walang sinuman ang pwedeng makasira nito dahil sabi nga sa bibliya, ang panginoon lamang ang pinaka makapangyarihan sa lahat.

Ako’y patuloy na mananampalataya sa kanya dahil ito lamang base sa bibliya ang paraan upang makasama mo ang Panginoon. Sa aking pananampalataya, nasunod ko na rin ang kanyang utos at dahil doo’y maaari kong matanggap ang kanyang pangako.

Realisasyon sa Parabula ng Banga

Sa aking pagbabasa nito, ako’y nagkamali sa interpretasiyon patungkol sa mga banga. Akala ko’y ang bangang gawa sa porselana’y sumisimbulo sa mga mayayaman at bangang gawa sa lupa para sa mga mahihirap. Naintindihan ko lamang ang totoong kahulugan nito ng aming talakayin sa klase. Ako’y hindi makapaniwala dahil sa lalim ng ibig sabihin nito.

Nang ito’y talakayin n gaming guro, nalaman ko na ang bangang gawa sa porselana pala ay sumisimbulo sa ma kalalakihan; bangang gawa sa lupa naman para sa mga kalalakihan.

Natutunan ko na ang mga kababaihan ay dapat magkaroon ng limitasyon. Sa panahon ngayon ay napakarami nang menor de edad ang nabubuntis. Patunay na ang bangang gawa sa lupa na sa kanila’y sumisimbulo ay malambot di tulad ng mga kalalakihan na sumisimbulo sa bangang porselana na isang bangang matibay, at hindi mararanasan ang paghihirap na kakaharapin ng kababaihan kapag sila’y nasa kalagayan ng pagbubuntis ng maaga.

Sa aking realisasyon, natutunan ko na dapat tayong sumunod sa pao n gating mga magulang. Sila’y marami nang narating at naranasan kaya mas nalalaman nila kung ano ang nakabubuti sa atin, mga anak.

Sabado at Linggo (Nobyembre 14-15, 2015)

Haaaaay!!! Sabadong kaypagod. Yung akala kong makakapag pahinga na ako? Aktibidad sa Redcross at pagkatapos at mayroong pagpupulong sa Stentor upang tapusin na ang dyaryo na inabot na ng halos gabi. Ayun! Gumising ako ng umaga ng masakit ang ulo dahil sa pagod at puyat. Napuyat ako dahil mayroon akong contest na sinalihan noong biyernes na inabot ng gabi at sa kasamaang palad ay hindi ko naiuwi ang titulo sa panglawang pagkakataon ng aking pagsali. Pero pinilit ko pa rin na bumangon upang gampanan ang aking tungkulin sa paaralan.

Nagsimula ang programang Global walk ng umaga at sa kasamaang palad at ay hindi naming nasimulan ang paglalakad dahil huli nang dumating an gaming service, ang bus-surahan. HAHAHA.  Masaya naman ang programang ito lalo na ang zumba dahil ito ang aking unang beses na makalahok sa ganitong sayaw. Sobra akong natuwadahil masarap palang sumayaw kahit na hindi ka marunong.

Nang natapos na ang programa, siya naming diretso sa paaralan kasama ang mga piling kamag-aral upang tumulong sa pagtatapos ng aming jaryo na halos hindi pa nangangalahati. Buti nalang ay marami ang tumutulong sa amig mga alumni na dati ring kabilang sa grupo ng pahayagan.

Linggo, Masaya naman ang paggsing ko ng araw na ito at wala na akong masyadong iniisip dahil kaunti lamang an gaming ga takdang aralin. Iniisip ko na lamang sa sana’y ganito na lamang ang aking araw-araw na buhay. Aral, gawa ng KAUNTING takdang-aralin, tulog, pahinga, kain. Ngunit ito yata’y napaka imposible dahil pagdating ng Lunes hanggang biyernes ay magsisimula na naman ang sakit ng aking ulo sa dami ng dapat gawin.