Dagli

Ang Dagling ito ay pawang kalokohan lamang. Hahaha! Takdang aralin lamang sa aming Filipino10 class, kaya ko ito nagawa. Hindi ito hango sa totoong buhay :P

Gantimbayad na Sorpresa!

Ni Jan Kevin T. Mendoza

Magandang araw. Laki ako sa mayaman pero magulong pamilya. Hindi ako nakapagtapos nang pag-aaral dahil loko-loko at wala akong paki dito. Maagang dumating ang panahong kailangang magbanat ng buto sa araw-araw. Oo sobrang bata ko pa nga para magkaroon ng pamilya.

Sa tuwing Sabado na pag uwi ko galing trabaho, bitbit ko ang pasalubong para sa’king mga anak. Lubos ang kanilang galak dahil sa munting sorpresa kong ito.

Ginagawa ko ito kahit na hindi sapat ang kita. Dahil alam kong ito lamang ang magpapasaya sa kanila at nais kong hindi nila maramdamang iba sila sa mga batang nakakasalamuha nila. Ayaw kong maramdaman nilang mahirap lang kami.

Isang araw, may isang kaibigan ang nag alok sa akin ng trabaho abroad. Malaki daw ang sahod kaya’t hindi na’ko nagdalawang isip. Siyempre sinunggaban ko agad ang biyayang ito. Ayaw man ng aking mga anak eh kailangang tiisin upang masuntentuhan ko sila. Upang maipag patuloy ko ang sorpresang inaabangan nila tuwing Sabado.

Makalipas ang dalawang taong pamamalagi at pagtatrabaho sa Iran, dumating narin ang araw na makikita kong muli ang aking asawa at mga anak. Sobrang excited ako siyempre. Nakaipon narin ako nang pera na makakatulong sa pang-araw-araw namin.

Hindi ko sinabi na uuwi na ako. Gusto ko kasi silang magulat na lamang. Magulat na muli na kaming magkakasama at tapos na ang dalawang taong kalbaryo. Gusto ko silang sorpresahin muli.

Sobrang excited ako. Bitbit ang mga pasalubong at laruan para sa aking mag-iina, binulabog ko ang himbing na tulog nila.

Ang madaling araw ay napuno nang malalakas at masasayang tawanan. Ang dami nilang kwento. Ang daming kwento nang aking mga anak. Gayun din naman ako. Sobra talaga naming na-missed ang isa’t isa.

Isa sa mga kwentong ito ang malaman kong patay na ang aming ilaw ng tahanan. Kaya pala wala siya sa bahay. Halos mabingi ako nang malaman ko ‘to. Hindi ko alam kung ano’ng magiging reaksyon ko kung matutuwa ba magagalit, o maiinis. Sa pag-uwi ko galing abroad, ako pala ang masosorpresa. Pero wala na nga akong magagawa. Patay na siya. Patay na ang aking ina. Ang ina kong sumira ng aking pagkabata.

Sana’y maging matatag ka parin, aking kaibigan sa kabila ng matinding agos, alab, dampi at dagok ng buhay mo.

Talumpati: Tugon ng Kabataan sa Isyu ng Lipunan

Kasibulan Para sa Hinaharap: Simulan na, Sabay Kana!

Ni Jan Kevin T. Mendoza

Sa panahon ngayon, matunog ang mga salitang kung hindi ka marunong sumabay, maiiwanan ka talaga. Kaugnay nito, maraming kapwa Pilipino na ang napag iwanan ng panahon. Sa madaling salita, sila’y nalugmok sa kahirapan.

“Ang buhay ay kakambal na nang kahirapan” Ika nga ni Buddha. Ito’y isang bagay na walang sino man ang makatatakas. Kahit anong iwas ang gawin mo dito, kahit magtago ka pa ilalim ng lamesa, kama o saan mang sulok ng bahay mo. Diskarte mo nalang kung magawa mo ito. Ang kahirapan ay talagang parte na ng buhay ng bawat isa.

Tunay na ang bawat problema ay may katumbas na solusyon. Hindi natin maitatanggi na mula pagkabata ay kintal na ito sa ating isipan. Kintal sa isipan hanggang sa ngayon. Sa mga salita kong ito, nais ko lamang ipabatid na ang kahirapan ay may solusyon. Ngunit ito ba ay lubos na naiintindihan ng bawat isa?

 Patunay dito ang mga taong nauudyok na gumawa ng bagay taliwas sa nararapat, sa batas. Kahirapan katumbas ng pagsisinungaling. Kahirapan katumbas ng pagnanakaw. At kahirapan katumbas ng pagpatay.

Masakit isipin na dahil sa kahirapan, maraming indibidwal and natutuksong kumapit sa patalim. Malaking bahagdan ng tao ang natutuksong gumawa ng masama. Ang katotohanang ito na aking nasaksihan ay isang bagay na nagpapatunay, hindi natin kayang solusyunan ang ating problema.

Kailan man, hindi naging masama ang pagiging dukha, ang masama ay kung mamamatay ka paring dukha. Sabi nga ng aming guro noong ako’y nasa baitang pito. Kaugnay nito, ang kahirapan ay isang bagay na hindi dapat isisi sa kung sino man. Dahil ito’y maaaring sanhi ng kawalan mo ang pagsisikap. Kawalan mo ng determinasyon. At kawalan mo ng pangarap na makaahon sa nakalulungkot na sitwasyong ito.

Ako bilang kasibulan, lubos na naghahangad ng pagbabago sa ating lipunan. Hindi lamang ako kundi ikaw, tayong lahat ay may responsibilidad. Responsibilidad na gawin ang tama, magsikap, at maging determinado.

Kung may magagawa ka, simulan na! Kumilos tayo sa pag-iisip ng mabuti at may katwiran. Marapating mamuhay ng may dangal. Huwag lamang hayaang manaig ang takot na harapin ang hamon sa buhay dahil ito’y hindi mawawakasan kung ito’y tatalikuran.

Huwag tayong magbulag-bulagan sa mga nagaganap. Sa bawat tiklop ng kalendaryo, sabay-sabay nating buksan ang ating mata dahil tayo, edukadong kabataan ang pag-asa ng hinaharap.

Bombarded Into Better Person

Life is like an unknown journey. You don’t know where it will lead; you don’t know when it will end. But one thing that is for sure, it would really wrestle you so hard.

 I myself honestly am bursting with pride. I don’t want to be corrected. Whenever people see and confront my wrong deeds, I feel bad and annoyed. I hate it, so much. I feel like I’m complicated mixture of all malfeasances. I don’t understand that corrections will make me better. It will really make me ascertained. I never thought of it. But once I wonder. Someone made correct my wrong. I accepted it openheartedly. There had been no wrong actually I am so happy that I knew what the correct one was.

 That is life. So cruel and complicated. But it is still upon you if you will be wise enough to face these, if you’re going to analyze everything that you perceived wrong at first, if you’re going to line yourself in the summit of proficiency.