Tatak sa puso't isipan

 Isang taon na ang nakalipas. Kung tutuusin ay napakatagal na nito pero bakit sa isip ko'y hindi ka mawaglit? Sabi nila, Time can heal. Pero bakit habang tumatagal eh lalo akong nasasaktan? Sa pag aala-ala nang mga panahong, araw-araw eh kukumustahin mo 'ko, kekwentuhan mo ako ng mga pangyayari sa buhay mo, tuturuan mo ako sa Math, at sa pag aala-ala noong panahong close na close tayo, lalo kong nararamdaman 'yung sakit. Sakit na nabago ang lahat. Alam kong wala akong karapatang maramdaman 'to dahil isa mo lang naman akong kaibigan. Pagkakaibigan na isang araw ay nilimot mo. Pagkakaibigan na binalewala mo. Isang taon na nga ang nakalipas nang huli tayong mag-usap. Pag-uusap na tila daig pa ang magkasintahan sa tamis at saya. Pag-uusap na isang araw eh nauwi sa dedmahan. Nakakalungkot. Nakakalungkot nga na kinalimutan mo na ako, siguro'y nakahanap kana ng bago mong kabigan. Kaibigan na mas higit sa akin. Kaibigan na sa palagay ko'y mas magbibigay sa'yo ng saya. Napakasaya ko noong nakilala kita. Isang matalino, pamoso, at tinitingala ng maraming tao. Tunay nga na napakaswerte ko dahil nakilala kita. Naging kapatid, tagapayo, at matalik na kaibigan. Gigising sa umagang ikaw ang laman ng isip. Matutulog sa gabing iniisip na ikaw ay babalik. Patuloy ko ngang dalangin na ika'y bumalik at pakawalan ang aking nakulong sa kasiyahan sa loob ng isang taon nang iyong paglisan. Biglang paglisan na sumira sa ating pagsasamahan. Pagsasamahan na akala ko noo'y pang habambuhay. Napatunayan kong wala talagang forever. People change. People leave, and people forget. Nakadidismaya na ikaw ang nagpatunay at nagparamdam sa akin ng mga salitang ito. Isang araw ika'y aking kinamusta. Laging gulat ko at ako'y hindi mo binigyan pansin. Kinalimutan mo na nga talaga ako. Kinalimutan ang mga bagay na ating napagsamahan at napagdaanan. Nalulungkot ako na napakadali sa'yong kalimutan ang lahat. Sabi nga, kung ang isang bagay ay wala nang halaga, itapon mo na. Napagtanto ko na, na ako'y walang nang halaga sa'yo. Halaga na dati'y minu-minutong pinaparamdam mo. Ngunit nagbago ka na nga. Nawa'y masaya ka ngayon kung nasaan ka man, at sana'y malaman mo na naandito ka parin, nakatatak sa aking puso't isipan.

Poem #3

Mabilis. Napakabilis nga ng panahon. Sa sobrang daming pinagkaka-abalahan eh marahil hindi ko na nga napapansin ang bawat takbo ng oras. Hindi ko talaga lubos maisip ito, parang kalian lang nang ako’y unang tumuntong sa high school, grade 7 ako noon at walang kamuwang muwang sa mga nangyayari. Ngayon eh grade 10 na ako sa pasukan na hindi ko talaga lubos mapaniwalaan, kaya naman naisipan kong gumawa ng isang tula. Isang simpleng tula na hindi ko alam kung may patutunguhan, pero sige lang dahil nagiging masaya ako dito. Ito’y pinamagatan kong “A Mind Filled With Uncertainty”

A Mind Filled With Uncertainty

By Jan Kevin T. Mendoza

It's been three years

Amusements, laughers and tears

Truly, season changes so fast

Is this for real or for last?

Naive and innocent when I entered this home

I really can't deny, at first I'm alone

6 hrs of filling knowledge

'I will do my best!' was my always pledge

Grade seven, eight and nine

I had just cultivated these so fine

How is this all happen?

I can't imagine these changes in sudden

I am now to step the next and last round

Last ten months in this home to turn around

Grade 10 quite sounds so hard

But I will do my best to get a priceless card

It's been three years and still wondering

Winter, summer, fall and spring

How all these happened? So witty

Now, my mind is filled with uncertainty

Poem #2

Why to Come?

By Jan Kevin T. Mendoza

I live in the world of happiness

Silent and mute but noisy with friends

Whenever we walk a mile

Still always dressed with a smile

One moment you got my eyes

I really can't deny, my blood rise

Truly, you are brilliant

Now, knowing you is just I want

We talk, we walk and eat together

All these proved I'm only a dreamer

Dreamer of things impossible to attain

Desire to have you takes eating a billion grain

Night and day, dawn and noon

I always pray I will have you, soon

Peace is now missing in my vocabulary

Since you entered, I always feel weary

 I admit, you're in my heart, always kept

But I think this strong affection can't really help

Yes I want but I don't need you

Loving you can only make ruin my future too